Dat studente Karin Mol van honden hield, was al vrij snel na haar geboorte duidelijk. Ze blafte nog net niet, toen ze ter wereld kwam. Van kinds af aan hield ze dus al van dieren en dan vooral van dieren met een vacht. In deze blog vertelt ze haar reis naar de start.

Thuis ben ik groot gebracht met een Bouvier en dat was mijn maatje. Ik speelde en knuffelde liever met hem dan dat ik met speelgoed speelde, aldus mijn moeder. Ook scande ik de omgeving op zoek naar honden. Ik zag eerder een hond lopen, dan dat ik een speeltuintje zag. En ook tijdens familiebezoekjes speelde ik, ja je raadt het al, met de hond.

In mijn jonge jeugdjaren liep ik elke dag op de manege rond tussen de paarden en de honden. Daar heb ik me altijd het meeste thuis gevoeld, oftewel daar voelde ik me het gelukkigste. Dat ik vandaag de dag dan ook eigen honden heb (een senior Duitse Herdershond en een pup afkomstig uit Griekenland) is dan natuurlijk niet zo vreemd. Toch heb ik na mijn middelbare school niet gekozen om uiteindelijk iets met dieren of honden te gaan doen, alhoewel dat toen wel al mijn droom was. De reactie die ik me nog goed herinner van vroeger was: ,,Ach, werken met dieren, daar verdien je niets mee en de leuke werkplekken zijn schaars, daar kom je niet tussen. Je kan beter voor een fatsoenlijke baan kiezen en thuis met je eigen dieren knuffelen en ze verzorgen.”

Het was vast mijn leeftijd, maar dat advies heb ik opgevolgd…

Ik ben toen schoonheidsverzorging gaan studeren en heb bijna twaalf jaar een eigen salon aan huis gehad. Daarnaast heb ik een HBO-opleiding Personeel & Arbeid gevolgd en heb ik een aantal jaren als Personeelsfunctionaris/ Recruiter gewerkt bij verschillende bedrijven. Die twee samen heb ik altijd gecombineerd, maar met de komst van twee kinderen ben ik langzaam gaan afbouwen en uiteindelijk gestopt. Nu werk ik in het bedrijf van mijn partner en verzorg ik de administratie. Meer rust en evenwicht in ons huisje, want dat was even nodig.

Toch ging er na verloop van tijd iets in mij knagen. Dit was toch niet het leven dat ik wilde leven. Ik wil iets leuks doen! Iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen! Iets waar ik ’s ochtends voor wil opstaan. Ik heb toen veel nagedacht en ben naar mijn hart gaan luisteren. Al snel kwam ik erachter dat ik alsnog mijn jeugddroom werkelijkheid wilde laten worden; werken met dieren.

Mijn nicht heeft al jaren een trimsalon. Iets waar ik altijd tegenop keek (en nog steeds). Ik kwam er graag en bleef ook graag kijken en meehelpen. Iets in mij zei dan altijd: goh, dit had ik nu ook graag willen doen.

Vorig jaar zomer ging bij mij de knop om en zei ik tegen mezelf: ,,trimster worden is wat ik wil en ik voel dat hier mijn geluk ligt, dus ik ga het doen! Ik ga later als ik oud en versleten ben niet zeggen: had ik toen maar……”.

Niet veel later was het moment aangebroken dat ik aan mijn omgeving vertelde dat ik hondentrimster wilde worden en dan ook een eigen hondentrimsalon wilde hebben. Een beetje tot mijn verbazing, maar ik kreeg geen enkele vreemde blik of reactie! Iedereen reageerde positief en zei dat ze dit ook echt bij mij vonden passen. Ik kan je zeggen dat dat een heel fijn gevoel geeft. Niet dat ik erkenning nodig heb van anderen, maar het voelt wel fijn als je die dan toch krijgt. Een beetje extra kracht of benzine.

Ik ben momenteel 36 jaar en moeder van twee meisjes (Yenthe van 7 en Sacha 5 jaar) en ik mag wel zeggen dat ik hierdoor en door mijn werkverleden al enige (levens)ervaring heb opgebouwd en ook weet hoe het is om een eigen salon aan huis te hebben. Ik zie het als leerervaring wat ik weer mee kan nemen in hetgeen ik nu ga doen.

De start van de opleiding

Nog voordat ik had besloten om hondentrimmer te worden, had ik natuurlijk hier en daar al wat speurwerk verricht. Als eerste heb ik veel gesproken met mijn nicht. Toen op het web gaan zoeken naar opleidingen. Ik had geen flauw idee wat er aan opleidingen of cursussen aangeboden werd, maar ik wilde wel een goede opleiding en niet zomaar een cursus of een niet-erkende opleiding. Nee, ik wil het goed doen! Ik wil achtergrondkennis en ik wil méér weten dan alleen hoe ik een hond moet knippen.

Ook was ik benieuwd naar de trimsalons hier in de buurt. En tot mijn verbazing was/is er in mijn woonplaats, Spaubeek (Zuid-Limburg), nog helemaal geen trimsalon! Zou dit dan niet gewoon ook al een goede naam zijn, dacht ik meteen? ,,Hondentrimsalon Spaubeek”….. de enige échte hahaha, ik begon al te dromen.

Ik kwam uit op twee opleidingen: Syntra in Hasselt (België en die mijn nicht heeft gevolgd) en de Trimacademie van Jessica Frijling (meerdere locaties). Twee breed uitgezette opleidingen van ongeveer 1,5 – 2 jaar en qua kosten nagenoeg gelijk.

Ze zeggen dat toeval niet bestaat, maar het toeval bepaalde dat ik per direct (september ’21) al bij de Trimacademie in Vught kon starten. En bij Syntra zou ik op een wachtlijst komen. Keuze was dus snel gemaakt, want wachten wilde ik niet.

Tot op de dag van vandaag ben ik ontzettend blij met deze keuze!

Jessica is erg betrokken, persoonlijk en begaan met haar studenten. Mijn docent is Elke Zabel, al vanaf les 1 is ze mijn rolmodel. Iedere les kijk en luister ik met bewondering naar haar. Ze weet zoveel van honden! En ze is ook nog eens aardig, grappig en behulpzaam. Ze geeft me het gevoel dat ik altijd bij haar terecht kan.

We waren gestart met een grote groep studenten, maar inmiddels is deze groep afgeslankt en zijn we met een leuk, gemotiveerd groepje overgebleven. We kunnen het goed met elkaar vinden en mede hierdoor, maar ook door de interessante theorielessen, verheug ik me telkens weer op een les op school. En dat ik daarvoor 1.15u op vrijdagavond moet rijden, vind ik helemaal niet erg ?.

Stage

Al snel werd mij duidelijk gemaakt dat ik op zoek moest gaan naar een goede stageplek. Twee keer per maand ga ik naar school om voornamelijk theorielessen te volgen en een aantal praktijklessen. Maar het vak leren, daar is stage voor. Het was dus belangrijk om een goede stageplek te zoeken.

Maar hoe kom ik daaraan?

Misschien omdat ik lange tijd als recruiter heb gewerkt, maar ik weet wat de invloed kan zijn van een persoonlijke boodschap via een filmpje. “Een beeld zegt meer dan 1000 woorden”, is het gezegde en indruk geven kan je nu eenmaal beter overbrengen via een filmpje dan via een brief of telefoontje.

Dus ik heb toen een video gedeeld op mijn privé Facebook & Instagram pagina waarin ik uitleg heb gegeven wat ik ging doen en waarnaar ik op zoek was (stage en praktijkhondjes). Uit het resultaat van de reacties – de tags van hondentrimsalons – had ik een lijstje van stageplekken gemaakt.

Jaimy Fennel van Hondentrimsalon Dirty Dogs werd meerdere keren getagd. Hier was ik ontzettend blij mee, want zij was al voordat ik begon met ‘solliciteren’ mijn nummer 1.

Het leuke was dat ze ook had gereageerd op één van de tags. Dus toen ik haar ging bellen, wist ze wel al wie ik was (vanwege dat filmpje).

Helaas vertelde ze me dat ze geen plek meer had voor een extra stagiaire. Ik baalde enorm! MAAR ik had nog een heel tag-lijstje wat ik kon gaan bellen. Ik ben toen dat hele tag-lijstje afgegaan en heb ze allemaal gebeld, maar niemand had plek voor me of het paste net niet met mijn beschikbare dagen. De moed zakte me in de schoenen en ik moest de teleurstelling even met een nachtje slapen verwerken. Een dag later weer moed verzameld en ik heb Jaimy toen opnieuw gebeld. Ik wilde vragen of zij misschien tips voor me had of trimsalons wist waar ik dan wellicht wél terecht kon?

En nu kom ik toch weer terug op wat ‘toeval’ heet. Ze vertelde me dat haar huidige stagiaire ging stoppen en dat ze dus toch plek had gekregen voor me. Een week later mocht ik al een proefdag komen draaien. Yes, yes, yes! Ik was binnen! Of in ieder geval met één voet over de drempel. De proefdag moest natuurlijk ook nog bevallen, maar ik ging me van mijn beste kant laten zien! En die nacht sliep ik natuurlijk weer stukken beter ?.

Social media

Al zolang dat ik bezig ben, draait mijn hoofd overuren. 328 gedachtes en ideeën gaan er door mijn hoofd. Ik ben zo enthousiast! Dit is waar ik altijd van gedroomd heb! Dit is wat ik wil!

Ken je dat gevoel dat wanneer je zo enthousiast bent, dat je het eigenlijk van de daken wilt schreeuwen? Nou, dat gevoel had ik en zorgde voor het idee dat ik in plaats van ons dak, social media wilde gaan inzetten om mijn plannen bekend te maken en zo alvast kon beginnen met het planten van de zaadjes van mijn eigen trimsalon. Want hoe gaaf is het, dat als ik straks mijn diploma in ontvangst neem, ik ook direct al een klantenbestand heb met klanten die mij hebben gevolgd in mijn hele reis?

Ik ben toen begonnen met het maken van een korte video van mezelf. Met mijn eigen hond (canvas schilderij) op de achtergrond heb ik mezelf kort voorgesteld en uitleg gegeven wat ik ging doen en waarnaar ik op zoek was (stage en praktijkhondjes). Zo gezegd, zo gedaan en 100 make-overs verder heb ik met SUPER veel spanning mijn eerste filmpje online gegooid (eerst op mijn privé-account, vanwege het grote bereik, maar later ook voor de volledigheid geplaatst op mijn bedrijfsaccount ‘Hondentrimsalon Spaubeek – in opleiding’). Ik heb toen wel wat hulp ingeschakeld van een goede vriendin die communicatie-specialist is. Zij heeft toen kritisch naar mijn filmpje gekeken, feedback gegeven en mij toen dat duwtje in de rug gegeven en gezegd dat ik het rustig openbaar kon gooien (jeetje wat vond ik ‘openbaar gooien’ toen een enge woorden).

Al heel snel vlogen de reacties en tags me om de oren. Wat een hulp en wat een hartverwarmende reacties! Het werd massaal gedeeld, tenminste dat vond ik, want van alles wat ik op social media post, werd dit filmpje het meeste gedeeld, dus in mijn ogen was het massaal.

Waar ik achter ben gekomen gedurende de tijd dat ik nu meeloop in de trimmerswereld, is dat het een ondergewaardeerd vak is. Behalve dat het nog steeds een vrij beroep is, hebben de meeste mensen echt geen idee van wat het vak nu precies inhoudt. De meeste mensen zien het heel simpel: leuk met hondjes aan de slag, lekker wassen, föhnen, knuffelen, wat knippen en binnen een uurtje klaar. Dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Nee dat klopt, vaak is het ook niet moeilijk, maar heel vaak ook wel! We komen zoveel tegen, denk aan huid-, vacht- of gedragsproblemen. Een hond houdt zijn koppie niet altijd stil als je die met een vlijmscherpe schaar moet korter knippen. En ze zijn ook niet allemaal even vrolijk en lief. Dan moet je als trimmer wel weten hoe je zo’n hond moet benaderen en verzorgen wat vaak ook extra tijd met zich meebrengt. Maar één ding staat vast: trimmers voeren hun werk uit met heel veel liefde! Welzijn boven ijdelheid, dat is wat ik al snel geleerd heb tijdens de opleiding en mijn stage en ik een prachtig uitgangspunt vind binnen ons vak!

De rode draad van de inzet van mijn social media is om mensen mee te nemen in de reis die ik nu maak richting mijn diploma en tenslotte mijn eigen trimsalon. Ik wil natuurlijk op de eerste plaats bekendheid krijgen, zodat ik straks na mijn diploma ook een klantenbestand heb, waarmee ik aan de slag kan, maar ik wil ook mensen laten zien wat het trimmersvak en het runnen van een trimsalon nu allemaal inhoudt. Van leuke genietmomentjes tot zaken waar we tegenaan lopen en hoe we daarmee omgaan, zodat er ook waardering en besef is van de prijs die ze voor een trimbehandeling moeten betalen.

Tips voor mijn medestudenten

Inmiddels loop ik al ca. 6 a 7 maanden stage op de leukste plek die ik me maar had kunnen wensen. De sfeer is goed, Jaimy is bekwaam en professioneel en ze leert me dingen stapsgewijs aan die ik dan een tijdje kan oefenen. Ze toont ook interesse in het verloop en de inhoud van mijn studie. En ik krijg de gelegenheid om oefenhonden mee te nemen en mijn gekozen praktijkhonden te onderhouden. Ik ben zelfs al mijn eigen honden mogen komen wassen en trimmen! In mijn ogen toch de ingrediënten van een fijne en goede stageplek. En net zoals mijn docent Elke, is ook Jaimy mijn rolmodel en voorbeeld en kijk ik enorm tegen haar op en hoop ik dat ik net zo goed word als haar.

Wat ik nog als tips wil meegeven is:

• Volg je hart en je gevoel.

Klinkt heel cliché en dit is vast ook niet het advies dat je nu voor het eerst hoort, maar ik ben er wel van overtuigd dat je als je écht naar je eigen gevoel luistert, je altijd op de goede weg zit. En wellicht kom je obstakels tegen, hele hoge zelfs met huilbuien aan toe, maar twijfel dan niet aan jezelf! Bedenk dan dat elk obstakel er juist is om je iets te leren. Je bent dan niet de verkeerde weg ingeslagen.

Dus volg je gevoel, dat is altijd goed en blijf dicht bij jezelf!

• Durf dingen bespreekbaar te maken.

Ik hoor vaak dat stagiaires het moeilijk vinden om hun gevoelens en verwachtingen uit te spreken naar hun stagebegeleider, waardoor ze lang met een knoop in hun maag zitten en niet goed op weg komen of hun draai niet kunnen vinden op hun stage. Dit is zo jammer en zonde. Trek toch dan die zware schoenen aan en bespreek waar je mee zit. Als je niks zegt, dan weet je stagebegeleider ook niks. En door de drukte en de chaos af en toe, kunnen ze het vaak ook niet aan je aflezen. Als je het moeilijk vind om je verwachtingen tijdens de werkuren te bespreken, vraag dan om een evaluatiemoment. Dan is de setting en de sfeer anders en komt er vanzelf de gelegenheid jullie gevoelens en verwachtingen naar elkaar uit te spreken.

• Ben niet bang om ook social media in te zetten.

Het geeft mij een bepaalde kracht en ook zelfreflectie. Natuurlijk is dat spannend en eng, dat vind ik ook nog steeds als ik iets post. Ik ben dan de hele dag zenuwachtig en benieuwd naar de reacties, maar ook dat is weer leerzaam.

En vind je filmpjes van jezelf maken eng? Maak dan een foto van jezelf. Maar maak het enigszins levendig en persoonlijk, omdat je zo meer beleving uitstraalt naar buiten en dat is wat mensen aanspreekt. En op die manier laat je ook jouw manier van werken zien en trek je de doelgroep aan die het beste bij jou past.

• GENIET ZONDER LIMIET, want dat is dit beroep! Hoeveel geluk hebben wij nu dat wij zo nauw met een dier mogen samenwerken? Zoek die samenwerking samen op en geniet van de band die je dan opbouwt met zo’n hond en voel de energie die jullie dan samen hebben. Dat is echt genieten.